Rozdział I

- Kaja, spakowałaś się już?

- Nie, mamo, zostało mi parę rzeczy – odparłam znudzonym tonem. Ile, w ciągu godziny, można odpowiadać na to samo pytanie? Człowiek już nie może nacieszyć się ostatnimi chwilami w swoim łóżku. Nie dość, że budzi mnie o szóstej, to jeszcze ciągle marudzi. Ona naprawdę się chce mnie pozbyć. Pewnie przeszkadza jej to, że tu mieszkam i nie może być ciągle ze swoim ,,partnerem''. Tym razem to ten jedyny, jak i każdy poprzedni.

- Witaj kochanie – o wilku mowa. Jeśli mam być szczera; Kacper, czyli obecny chłopak, jest najprzystojniejszy. Wysoki brunet o zielonych tęczówkach, które patrzą na wszystko z uwagą. Ma czterdzieści lat, więc jest tylko dwa lata starszy od mamy. Jak dla mnie to idealna różnica. Jest strasznie zabawny, miły i romantyczny. Chyba jako jedyny przyniósł jej kwiaty, czekoladki, cokolwiek, aby się do niej zbliżyć. Nie chciał od razu, tego, czego chcieli inni. To miła odmiana.

   Kurcze, pomyślałam, zjadłabym coś. Z tą myślą zwlekłam się z mojego ulubionego miejsca w całym domu. Było cieplusie i wygodne, zawsze na mnie czekało. Po prostu tam podejmowałam najwięcej decyzji. To tam, razem z Chudym, wpadliśmy na myśl, by złożyć te papiery. Nadal nie potrafię uwierzyć w to, że mnie przyjęli. To niesamowite!

   Wzięłam czarne spodenki z wysokim stanem, bordowy crop top w serduszka oraz czystą bieliznę i skierowałam się do łazienki. Na szczęście mamy dwie; większą oraz mniejszą. Ta pierwsza jest mojej rodzicielki, a druga moja. Nie przeszkadza mi rozmiar. Nie potrzebuję mieć jakieś takiej gigantycznej, bo co ja tam mogę robić? Umyć się, załatwić potrzeby fizjologiczne, ewentualnie pomalować. Tyle.

   Podłoga była wyłożona dużymi, białymi kaflami, natomiast ściana białymi i niebieskimi. Zaraz obok drzwi, po prawej stronie stała umywalka z granatowym kubeczkiem, a w nim pasta i szczoteczka. Nad nią wisiało kwadratowe lustro. Naprzeciw był prysznic, obok którego leżał, wiadomo, niebieski dywanik. Nieco bardziej w lewo stała toaleta. Była biała jak wszystkie inne. Nie chcąc marnować więcej czasu, przebrałam się, umyłam zęby, aby po chwili wychodzić z domu. Wsunęłam na stopy moje czarne Vansy i pognałam na mecz. Zgadza się, dziś gramy.

   Po drodze wstąpiłam do spożywczaka po jabłko. Kocham ten owoc i jem przynajmniej raz dziennie. Wszyscy zdążyli przywyknąć. Nawet mama, która uważała, że to ją za dużo kosztuje. Też mi coś.

   Mimo że jest dopiero dziesiąta, słońce praży niemiłosiernie. Pewnie po rozgrywce wybierzemy się na plażę jak zawsze zresztą. Ci przegrani stawiają napoje bądź lody wygranym. Taka już nasza tradycja. No, w sumie od jakiś czterech lat.

   Wyrzuciłam ogryzek i potruchtałam na boisko.

   Chudy, który jest dla mnie jak starszy brat, nie zauważył mnie. Postanowiłam to wykorzystać. Wzięłam rozbieg i wskoczyłam wprost na plecy. Dlaczego on musi być taki kościsty?! Chłopak nie spodziewał się tego nagłego powitania, więc miał problemy ze złapaniem równowagi, ale, na szczęście, udało mu się to zrobić. Po chwili zorientowałam się, że gdyby nie pewne ręce podpierające jego klatkę piersiową, runęlibyśmy. Dziwne, bo nikt, nigdy nam nie przeszkadzał. Zawsze wiedzieli, jak się zachowujemy w swoim towarzystwie, ba nawet śmiali się, jacy to z nas niedorozwoje…

- Złaź ze mnie, grubasie – powiedział żartobliwym tonem. Pacnęłam go lekko w ramię, po czym odpowiedziałam na jego zaczepkę.

- Ej, wcale nie jestem ciężka!

- Tak sobie wmawiaj, Kajuś – tylko on zdrabniał moje imię. Za każdym razem inaczej, ale wciąż tak samo. To takie urocze. - No zejdź, muszę Ci kogoś przedstawić.

   Prychnęłam, ale zrobiłam to, co kazał.

   Kiedy stanęłam obok niego, ujrzałam dość przystojnego faceta. Wyglądał na około dwadzieścia jeden lat, więc nie był aż taki stary. No, nie za stary dla mnie przynajmniej. Skanowałam jego sylwetkę tak, jak on moją. To było dziwne uczucie, ale nic nie mogłam na  to poradzić.

- Jestem Antek – powiedział nieznajomy i wyciągnął w moją stronę rękę. Domyśliłam się, że muszę ją uściskać. Och, nie muszę, ale wypadałoby, prawda?

- Pewnie już słyszałeś, ale powtórzę jeszcze raz. Jestem Kaja – Podałam mu swoją dłoń i odwzajemniłam silny uścisk. - Grasz z nami?

-Jasne.

   Kiedy tylko ustaliliśmy podział drużyn, akcja się rozpoczęła. Pomarańczowa piłka latała po całym boisku, od jednego zawodnika, do drugiego. Kosz, podanie, podanie, kozłowanie, wrzut… wszystko zaczęło mnie wciągać, a ja z chęcią wchodziłam w ten świat. Uwielbiam grać w koszykówkę, to moja pasja.

   Powiem szczerze, że zaintrygował mnie nowy znajomy. Świetnie sobie radził, zupełnie tak, jak my. Nie wygląda na takiego. Znaczy fakt, ma widoczne mięśnie, ale bardziej obstawiałabym, że gra w nożną, czy coś. Cholera, skup się, właśnie straciliśmy punkt. Te słowa podziałały na mnie strasznie motywująco. Zawsze, kiedy przegrywam, adrenalina mnie popędza. Nie wiem, jak to się dzieje, po prostu tak jest i tyle.

- Ja już nie mogę, za ciepło – powiedział rudy z drużyny przeciwnej. Na potwierdzenie swoich słów położył się na ziemi, co przekomicznie wyglądało. Dlaczego? Po chwili wstał jak poparzony, bo taki właściwie był. Asfalt się nagrzał, przez co poranił sobie skórę. - Auć - zaskomlał. - Chodźmy może na plażę, co?

- Myślę, że to całkiem dobry pomysł – poparł go następny.

   Mimo iż mają ponad dwadzieścia lat, strasznie dziecinnie się zachowują. Poważnie! Większej bandy idiotów nie widziałam. Skaczą sobie po plecach, biją, ścigają… Bezcenny widok.

   Szczerze mówiąc, nie przeszkadza mi to, że są starsi. Znamy się od dziecka, wychowywaliśmy razem. Jesteśmy jak taka druga rodzina.

   Boisko było zaraz obok kąpieliska, więc szybko dotarliśmy. Oczywiście musieli polecieć do wody jak wielkie stado baranów. Nawet się nie rozebrali, skoczyli w tym, czym byli. No, jedynie buty poleciały w biegu. Możliwe, że któryś z turystów nim dostał.

   Ściągnęłam swoje, aby ich nie pomoczyć. Co, jak co, ale rzeczy to ja szanuję. Sama sobie na nie zarobiłam w kawiarni, więc no. Wiem, co to znaczy ciężka praca.

   Ledwo co je położyłam, a poczułam ręce, które mnie oplatają, aby po chwili mnie zarzucić sobie na ramię. Czyżby Chudy chciał się zemścić? Na początku się szarpałam, ale to nic nie dało.  

  Pisnęłam, kiedy moja stopa dotknęła wody. Miała może z osiemnaście stopni, a ja jestem zgrzana po meczu. Nie ma szans, żebym tam weszła!

- Chudy, masz mnie natychmiast puścić! - wydarłam się na niego, atakując jego plecy moimi piąstkami. Chłopak niewiele sobie z tego zrobił, ba bawiło go to!

- Jak sobie życzysz – odparł głos, który nie należał do tego, kogo myślałam. Cholera.

   Nie minęła nawet chwila, a ja zostałam odrzucona do tyłu, na głębokie wody. Mają szczęście, że potrafię pływać! Inaczej nie byłoby za fajnie.

   Nawet się nie poruszyłam. Poczekałam, aż morze same mnie uniesie. Co, jak co, ale psikusa to ja mogę zrobić. Za karę niech się pomęczy. Będzie miał wyrzuty sumienia…     Tylko niech się pośpieszy, bo ta okropna ciecz atakuje moje oczy, przez coraz bardziej szczypią! Dlaczego Bałtyk musi być słony? Ugh, to okropne!

   O, jak miło, ratują mnie. Nadal nie otwierałam oczu, starałam się jak najmniej oddychać, aby nie zdradzić swojego żartu. Wiem, że to paskudne, ale nic nie mogę na to poradzić!

   Kiedy poczułam pod sobą piasek i czyjeś wargi wdmuchujące powietrze w moje, otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. Czy oni mnie reanimują, poważnie? Aż tak źle to wyglądało?!

   Moim oczom ukazał się blondyn pochylony nade mną. Antek? Osz kurcze. Muszę jednak przyznać, że nieziemsko wyglądał. Te piękne, niebieskie tęczówki, otoczone czarnymi, gęstymi rzęskami. Mały nosek, muskający mój. Jego usta na moich…

- Patrzcie, obudziła się! - krzyknął ktoś. Strzelam, że to Edzio, podobna barwa głosu.

   Chłopak natychmiast odsunął swoją twarz od mojej, jakby nie dowierzając. Na jego twarzy było wypisanych wiele emocji, ale najwidoczniejsza była ulga. Chyba mamy sprawcę całego zamieszania.

- Na co się gapicie? - odwarknęłam, chcąc odwrócić ich uwagę od moich czerwonych policzków. Niestety, nie udało mi się. Od razu zaczęli się śmiać. Uniosłam ręce do góry w stylu ,,Boże, daj mi siłę''. Jeszcze bardziej ich to rozbawiło. - A idźcie sobie – powiedziałam i ruszyłam w stronę wyjścia. Zamiast zaszkodzić im, to zrobiłam to sama sobie. Widzieli moje rumieńce, kiedy tylko Antek spojrzał na mnie. Szlag by to!

Cześć wszystkim!

   Kurcze, nie wiem, co się stało, ale nie mogę odpowiadać na komentarze. To okropne! Tak bardzo chciałabym podziękować Wam za niesamowite słowa, które tak strasznie motywują, bez których nie byłoby tego rozdzialiku... Niestety, nie mogę. Postaram się jednak coś z tym zrobić.

   Jeżeli chodzi o to, że na blogu zostało opublikowane wcześniej opowiadanie... Nie martwcie się. Był tu tylko pierwszy rozdział, który postanowiłam zmienić.

   To chyba tyle.

Pozdrawiam, karmeeleq